Kuelen

Lëtzebuergesch

E Kuelestéck

Substantiv

  Aussprooch (pl): [kuələn]

Bedeitung:

[1] Réistoff a Brennmaterial: donkelbrong oder schwaarz, wëssenschaftlech Kuelestoff, entzündbar Substanz

Huet am deem Sënn keng Eenzuel.

[2]

Kuelen ass d'Méizuel vu(n) Kuel.

Iwwerbegrëffer:

[1] Réistoff

Ofgeleet Begrëffer:

• Holzkuelen
• Steekuelen
• Kuelebrenner
• Kuelenuewen
• Kueleschëpp
• Kuelegelp
• Kuelestëbs
• Kuelegrouf
• Kuelebierg

Bsp:

[1] Joerhonnerte laang waren d'Kuelen déi wichtegst Energiequell an Europa.