iaen

Lëtzebuergesch

Verb (r) (intrans.)

Bedeitung:

1. De Laut vum Iesel nomaachen.

    Conjugaisoun vu(n) iaen

Infinitif		iaen
Participe		geiat
Hëllefsverb		hunn
		Eenzuel			Méizuel
		1. Persoun ech	2. Persoun du	3. Persoun hie(n)/si/hatt	1. Person mir	2. Persoun dir	3. Persoun si
Indicatif	Présent	iaen	ias	iat	iaen	iat	iaen
	Passé composé	hu(nn) geiat	hues geiat	huet geiat	hu(nn) geiat	hutt geiat	hu(nn) geiat
	Plus-que-parfait	hat geiat	has geiat	hat geiat	hate(n) geiat	hat geiat	hate(n) geiat
	Futur simple	wäert iaen	wäerts iaen	wäert iaen	wäerte(n) iaen	wäert iaen	wäerte(n) iaen
	Futur antérieur	wäert geiat hunn	wäerts geiat hunn	wäert geiat hunn	wäerte(n) geiat hunn	wäert geiat hunn	wäerte(n) geiat hunn
Conditionnel	Présent composé	géif iaen	géifs iaen	géif iaen	géife(n) iaen	géift iaen	géife(n) iaen
	Passé	hätt geiat	häss geiat	hätt geiat	hätte(n) geiat	hätt geiat	hätte(n) geiat
Impératif	Affirmatif	—	ia	—	—	iat	—
* (n) oder (nn) seet datt den n am Fall vun der Eifeler Regel ewechfällt.